Historia pszczelarstwa na Ziemiach Sejneńskiej, Suwalskiej i Augustowskiej a także części Mazur sięga czasów, kiedy tereny te zamieszkiwały plemiona Jaćwingów. Prastarą formą użytkowania lasów było bartnictwo, od którego wywodzi się bezpośrednio współczesne pszczelarstwo. Bartnictwem trudniła się ludność leśnych i puszczańskich osad, które pojawiły się w końcu średniowiecza na obszarach obecnej Ziemi Sejneńskiej. Po wyniszczeniu plemion jaćwieskich, tereny te zostały włączone w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego. Bartnictwo istniało tutaj nadal, gdyż ludność miejscowa mogła korzystać z bogactw puszczy. Gwarantował jej to również układ z Krzyżakami z 1379 r., a potwierdził także list Wielkiego Księcia Litewskiego – Witolda, do cesarza Zygmunta (1420 r.), w którym pisał, że w Ziemi Sudowów (Jaćwingów), w sukcesji po przodkach należą do niego łowy, rybołówstwo, barcie itp.

W XIV i XV wieku książęta litewscy nadawali na obszarze obecnej Suwalszczyzny prawa korzystania z bogactw puszczańskich, m. in. prawo użytkowania łąk (wchody sianożętne) i prawo użytkowania barci (wchody bartne). W połowie XVI wieku poddani książęcy posiadali wchody m. in. w uroczysku u Wałów nad jeziorem Serwy, w Sejneńskiem oraz nad Dowspudą (obecnie Rospuda) w Puszczy Dowspudzkiej. Normy prawne określające stosunki pomiędzy bartnikami oraz między nimi a właścicielami puszcz, prawa i obowiązki bartników, zawarte zostały w tzw. „Statutach Litewskich” (1529, 1566, 1588 r). W statutach przewidziano również kary. I tak np. za uszkodzenie drzewa bartnego, jego umyślne spalenie lub ścięcie, groziła kara od 60 do 300 groszy litewskich. W przypadku porąbania barci i wybrania miodu, kara wynosiła aż 600 groszy litewskich. Dla porównania roczny czynsz z włóki (16,80 ha) wynosił 60–80 groszy litewskich. W XV i XVI wieku książęta rozdają większość jezior możnym i kościołowi oraz organizują zarząd puszczy i straż leśną, tzw. osoczników, których osiedlają na granicy puszczy nad rzeką Wołkusz, pod Sejnami, a następnie w wieku XVI wzdłuż rzeki Dowspudy. Osocznikom tym nadają prawa trudnienia się bartnictwem. W wieku XVII i XVIII liczne barcie znajdowały się w dobrach zakonu kamedułów nad Wigrami (1682–1700 r.) oraz w okolicach Sejn i Suwałk. Surowe kary przetrwały do końca państwa polsko–litewskiego. Niestety nie zahamowały one zapoczątkowanego w drugiej połowie XVI w. kryzysu bartnictwa, spowodowanego głównie wzmożoną kolonizacją, rozwojem gospodarki zbożowej i wyrobem towarów leśnych (ruda darniowa, smoła, dziegieć), a pogłębionego XVII wiecznymi wojnami i zarazami.

Całkowity upadek bartnictwa nastąpił w okresie rozbiorów, kiedy to w 1827 r. rząd rozkazał usunąć barcie z lasów Augustowskich, motywując tym, że bartnictwo niszczy najlepsze pnie drzew, dozór lasu jest utrudniony, ułatwione kradzieże, ponieważ pod pozorem pracy przy barciach można wyrządzić szkody. Jak pisał Gloger, barcie spotykano często w XIX w, a na terenie obecnej Puszczy Augustowskiej w okolicy Stanowiska, Okółka, Mikaszówki i Rygola występowały jeszcze w okresie międzywojennym.
PASIECZNICTWO PRZYDOMOWE
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

Już w dokumencie Jana Kazimierza z 25.VII..1679 r., rozstrzygającym spór między zakonem kamedułów wigierskich a osocznikami, jest mowa o ulach przydomowych. Czytamy tam: „Co do trzeciego punktu, gdzie miodów z ulow domowych, ciż osocznicy dawać wzbraniają, ponieważ z zeznania się pokazało: iż te nigdy domowe i dotąd, póki nowej, od terażniejszego króla JMCi szczęśliwie nam panującego litertacyi nie otrzymali, co rok do Wigier oddawali, i gdyby od tej dani domowego z połowicy miodu uwolnić mieli, pewnieby wszystkie barci i ule leśne uchodząc leśnej dani do domów sprowadzili”.

Do 1795 roku dzisiejsze powiaty sejneński i suwalski pozostawały w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego, po roku 1795 należały do zaboru pruskiego, w latach 1807–1812 weszły w skład Wielkiego Księstwa Warszawskiego, potem w skład Królestwa Kongresowego. Od 1863 r. do pierwszej wojny światowej znajdowały się pod zaborem rosyjskim. Wydarzenia historyczne tego okresu miały naturalnie negatywny wpływ na jakikolwiek rozwój społeczno – gospodarczy tych terenów, w tym i na rozwój pszczelarstwa.

Jeszcze w latach trzydziestych XIX w ogólna liczba pni w guberni augustowskiej wynosiła w poszczególnych latach: 1808 r. – 12.950, 1835 r. – 15.391 i 1842 r. – 20.895. Była to duża liczba. Więcej, bo 58.685 pni, było jedynie w guberni lubelskiej. Wkrótce jednak obserwujemy zmniejszanie się liczby pni w obu powiatach. Jeśli w powiecie augustowskim, obejmującym także obecny powiat suwalski, w latach 1815–1839 było 4.159 pni, to w 1842 r. tylko 1.831. Analogiczne dane dla powiatu sejneńskiego wynoszą 6.070 i 3.176 pni. Przyczyną tego był upadek bartnictwa i przechodzenie na pasiecznictwo przydomowe.

W drugiej połowie XIX w. nastąpił dalszy upadek pszczelarstwa. Charakteryzuje to dosadnie korespondencja Baltazara Grabowskiego z Suwalk, zamieszczona w 1879 r. w „Bartniku postępowym”: „Czytając „Bartnika postępowego” nieraz przychodzi na myśl, jak to w Galicji idzie to pszczelarstwo i ładnie i składnie; i zastanawiam się, czemu nie można go, chociażby już nie na taką drogę jak w Galicji wyprowadzić, ale przynajmniej do jakiegoś życia pobudzić”.

Działacz społeczny i światły pszczelarz, Z. Sturgólewski z Augustowa, w Pszczelarzu i Ogrodniku z 1879 r. opisał używane w tym czasie ule na Suwalszczyźnie. „Były to kłody o cienkich ściankach i nadzwyczaj szczupłym wnętrzu, nieodpowiednie ani do dobrej zimowli, ani do prowadzenia właściwej gospodarki w okresie wiosny i lata. Przeważały pasieki 1–5-pionowe, a pasiek ponad 40-pniowych w pow. sejneńskim i augustowskim było zaledwie kilka.”

Podejmowane na początku lat siedemdziesiątych próby ożywienia życia pszczelarskiego napotykały na opór w postaci zakazu tworzenia organizacji pszczelarskich, wydanego przez władze carskie. Skarżył się w 1883 r. w wychodzącym w Gnieźnie Pszczelarzu wspomniany Z. Sturgólewski: „W roku 1873 grono ludzi inteligentnych z miasta gubernialnego Suwałk powzięło projekt zjazdu do miejsc, gdzie są znaczniejsze pasieki pszczół w okolicy, aby przy wspólnych spostrzeżeniach nabywać od kompetentniejszych, potrzebnych doświadczeń i objaśnień, jakich dla początkujących niejedno pismo specjalnie nie jest w stanie udzielić. Cieszyliśmy się tym projektem ludzi zacnych, ogłoszonym w wielu pismach publicznych, lecz projekt niezależnie od przedsiębiorstw upaść musiał, z prawdziwym ich i naszym żalem. Ileż to było nadziei, celów filantropijnych z naszej strony. Ponieważ towarzystwo to składało się przeważnie z urzędników, ludzi światłych, znanych z wytrwałości na drodze raz obranej i chętnych nieść pomoc bliźnim w ofierze, przynieśliby byli bez wątpienia korzyści i przemysłowi pszczelarskiemu tutejszej okolicy, i podaliby byli w ten sposób niejednemu ze współbraci środki do życia. Dla sprawy tej było nawet chętnych, a przez naukę mających i powagę w świecie. Inni też uczeni z Polski i Rosji poprzysyłali w różnych kwestiach pszczelnych swoje pisemne spostrzeżenia i doświadczenia, na drodze postępu porobione, materiały zatem zgromadziły się znaczne, cel byłby był osiągnięty niezawodnie. Stało się inaczej, projektu owego stanowczo zaniechać musiano”. Do udanych poczynań organizacyjnych można zaliczyć jedynie zorganizowanie w tymże samym roku Koła Pszczelarzy w Sejnach, jedynej zresztą w tym czasie organizacji pszczelarskiej w Królestwie Polskim. Istniało ono około lat dziesięciu i zrzeszało kilkudziesięciu członków.

Okres późniejszy cechuje brak jakichkolwiek informacji na temat działalności organizacji pszczelarskiej w Sejnach. Naród przeszedł trudny okres w dziejach historii. Pierwsza wojna światowa zdziesiątkowała pasieki. „W żadnej części Polski wojna światowa nie poczyniła tak ogromnych spustoszeń, jak w zaborze rosyjskim” – pisał S. Brzósko.

Stan pasiek w Polsce po I wojnie światowej scharakteryzował na Kongresie Pszczelarskim we Lwowie (26.IX.1925r.) ks. T. Ciborowski następująco: „w województwach zachodnich pszczoły są prowadzone wprawdzie w ulach nie ramowych, lecz są to kószki (Kanitza) dość dogodne w gospodarce pasiecznej i pozwalające na gospodarkę z nadstawkami, gdy tymczasem dalej ku wschodowi coraz częstsze są kłody, pierwotne kószki, wreszcie dalej w lasach barcie, jak przed lat tysiącem”.

Obok pasiek założonych wyłącznie z kłód istniała również w woj. białostockim jak informował w 1926 r . w „Bartniku Postępowym” Wiązecki, znaczna ilość pasiek dużych, 30–100 pniowych, złożonych z uli Lewickiego lub warszawskich. Rzadziej można było spotkać dadany, a nawet istniały próby z ulem Langstrotha oraz ze składanym ulem Webera.
PSZCZELARSTWO WSPÓŁCZESNE OKRES PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

W wyniku działań II wojny światowej w pow. sejneńskim i suwalskim wyginęło ponad 70 proc. pni pszczelich. W 1948 r. w pow. suwalskim, obejmującym także obszar obecnego powiatu sejneńskiego, było 2.342 pnie pszczele, w tym: 2.203 warszawskie zwykłe i Lewickiego, 30 warszawskich poszerzonych, 13 Dadanta, 50 innych rozbieralnych i 46 nierozbieralnych.

Trudności gospodarcze okresu powojennego nie pozwalały na szybki rozwój pszczelarstwa. Mimo dobrych warunków pożytkowych (mnóstwo odłogów) i niedużego zagęszczenia pasiek, wydajność miodu z pnia była niewielka, co świadczyło o niskim poziomie gospodarki pasiecznej w powiecie sejneńskim, obok powiatu dąbrowskigo i częściowo suwalskiego, w byłym województwie białostockim. Pszczelarstwem zajmowali się głównie rolnicy, których podstawowym zajęciem pozostawała uprawa roli. Nie wpłynęło to dobrze na podnoszenie poziomu pszczelarstwa. Przeszkodą w tym względzie były również niewielkie, przeważnie kilku i kilkunastopniowe pasieki.

Potrzebę odbudowy, zniszczonego przez działania wojenne pszczelarstwa dostrzegła ówczesna władza ludowa. W 1946 r. w Wojewódzkim Zarządzie Związku Samopomocy Chłopskiej powołano inspektora pszczelarstwa. W 1948 r. powstało w Białymstoku Wojewódzkie Zrzeszenie Pszczelarzy. Od 1 stycznia 1949 r. cały aparat rolny wraz z inspektorem pszczelarstwa przeszedł do Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego. Zatrudniono wówczas dodatkowo 3 inspektorów pszczelarstwa w pow. białostockim, ełckim i wysokomazowieckim, a następnie w pow. suwalskim, gdzie funkcję tę pełniła Wanda Ostrowska, autorka wielu publikacji pszczelarskich, a po jej odejściu z Siejnika Romuald Żukowski – znany historyk. Po rozwiązaniu Wojewódzkiego Zrzeszenia Pszczelarzy, dokumentację i zgromadzony fundusz przejął Centralny Zarząd Związku Samopomocy Chłopskiej w Warszawie. Trzynastego marca 1957 r. reaktywowano Wojewódzki Związek Pszczelarzy. W latach 1957–59 powstały we wszystkich powiatach podstawowe ogniwa Związku – koła powiatowe.
LATA SZEŚĆDZIESIĄTE I SIEDEMDZIESIĄTE
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

Ze skąpej dokumentacji archiwalnej koła tego okresu nie ma informacji kiedy dokładnie powstało koło powiatowe w Sejnach.

Za datą 6 kwietnia 1962 r. przemawia wystosowane pismo przez WZP w Białymstoku do p. Witolda Drodwiłły z Sejn, dotyczące m.in. powołania do życia Powiatowego Koła Pszczelarzy.

Pierwszym prezesem Powiatowego Koła Pszczelarzy w Sejnach został Wacław Krzywicki z Krasnopola, a skarbnikiem Bronisław Kutyło. Koło liczyło wówczas około 200 członków z gmin: Giby, Krasnopol, Berżniki i Sejny. W roku 1964 prezesem koła wybrano Witolda Drodwiło.

Sekretarzem został Jan Oskroba a skarbnikiem Ireneusz Okulanis, który funkcję tę pełnił do 1973 r. W pierwszych latach istnienia koła zebrania odbywały się w sali konferencyjnej „Pałacu Biskupiego” a później w świetlicy Spółdzielni Kółek Rolniczych.

W roku 1973 obchodzono 100 rocznicę powstania organizacji pszczelarskiej na Suwalszczyźnie i Sejneńszczyźnie. W związku z jubileuszem, obchody Wojewódzkiego Święta Pszczelarzy przeniesiono do Sejn. Uroczystości organizował Wojewódzki Związek Pszczelarzy w Białymstoku, a w komitecie organizacyjnym znaleźli się m.in. Witold Drodwiłło, Jan Oskroba i Wanda Ostrowska z Zakładu Doświadczalnego z Siejnika k/Olecka. Uroczystość odbyła się w Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Wśród zaproszonych gości były m.in. ówczesne władze województwa białostockiego, powiatu sejneńskiego i suwalskiego oraz władze pszczelarstwa WZP w Białymstoku.

Z okazji jubileuszu zorganizowana została wystawa sprzętu pszczelarskiego oraz kiermasz produktów pszczelich, przygotowany przez WSOP z Lublina.

Z relacji najstarszych członków koła wynika, że Jan Oskroba ówczesny prezes Spółdzielni Kółek Rolniczych w Sejnach, w latach 70–tych założył kilkudziesięcio–pniową pasiekę związkową. Prowadził ją Marian Ślimko z Gremzd Polskich.

Lata 60 i 70 to okres wielu szkoleń pszczelarzy, w których brali udział znani wykładowcy m.in. dr Zmarlicki, dr Kostecki, R. Żukowski, dr W. Ostrowska, lekarz wet. J. Misiak. Pszczelarze wzięli udział w wielu wycieczkach dydaktycznych do pasiek m.in. w okolicach Hajnówki, Bielska Podlaskiego, Białegostoku, Olsztyna oraz Siejnika. W okresie tym w Sejnach, aż do lat 80–tych funkcjonowała Spółdzielnia Ogrodniczo–Pszczelarska oraz „Przedsiębiorstwo Las”, które prowadziły skup produktów pszczelich, a w RSOP pszczelarze zaopatrywali się w sprzęt pasieczny i węzę. Dzięki współpracy z Wojewódzkim Zakładem Weterynarii i pomocy państwa, pasieki były objęte bezpłatną opieką weterynaryjną.

W II połowie lat 70-tych funkcję prezesa koła pełnił Jan Bartyzel. Sekretarzem był Jan Oskroba, a skarbnikiem Bronisław Kutyło.

Pod koniec lat 70–tych, w związku z sytuacją rynkową w kraju, rozpoczęły się kłopoty z zaopatrzeniem w cukier na podkarmianie zimowe pszczół.

Wielu pszczelarzy zrezygnowało z prowadzenia pasiek. Zmniejszyła się znacząco liczba pszczelarzy – członkó7w koła oraz pni pszczelich. Powyższe zjawisko dotyczyło obszaru całej Polski. W 1979 r. członkowie koła posiadali 4.366 rodzin pszczelich.
LATA OSIEMDZIESIĄTE i I POŁOWA LAT DZIEWIĘĆDZIESIĄTYCH
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

Z dekady lat 80 w posiadaniu koła jest znacznie więcej dokumentów o pszczelarstwie w pow. sejneńskim . Władze koła kadencji 1980–1984 tworzyli: Henryk Grzybowski – prezes zarządu, Ireneusz Rapczyński – wiceprezes, Henryk Chrulski – członek, Bronisław Kutyło – skarbnik, Antoni Poźniak – przewodniczący komisji rewizyjnej, Aleksander Andruszkiewicz – członek komisji rewizyjnej.

W okresie tym Rejonowe Koło Pszczelarzy w Sejnach liczyło 133 członków, którzy posiadali 1682 rodziny pszczele. Przeciętna wielkość pasieki wynosiła 12 pni.

W 1980 r. członkowie z terenu gminy Krasnopol opuszczają koło, tworząc Gminne Koło Pszczelarzy w Krasnopolu, a w 1983 r. powstaje Gminne Koło Pszczelarzy w Gibach. W kole w Sejnach zostają więc pszczelarze z obszaru gminy Sejny .

Od 29 kwietnia 1984 r ., po rezygnacji dotychczasowego prezesa Henryka Grzybowskiego, nowym prezesem został Eugeniusz Klimaniec.

W dniach 29-30 września 1984 r. w Suwałkach odbyły się Ogólnopolskie Dni Pszczelarza. Delegację z Gminnego Koła w Sejnach tworzyli: Aleksander Andruszkiewicz, Józef Tomkiewicz, Bronisław Kutyło, Ireneusz Okulanis i Eugeniusz Klimaniec.

Na początku lat 80–tych pojawiła się groźna choroba pasożytnicza pszczół warroza, która spowodowała duże straty w gospodarce pasiecznej na sejneńszczyźnie .

27 stycznia 1985 r. wybrano nowy Zarząd na kolejną 4–letnią kadencję: Eugeniusz Klimaniec – prezes, Ireneusz Rapczyński – sekretarz, Antoni Poźniak – skarbnik, Ireneusz Okulanis – członek, Henryk Chrulski – członek.

W 1985 r. koło liczyło 141 członków, którzy posiadali 1475 rodzin pszczelich.

W dniu 4 maja 1986 r. na posiedzeniu dokonano zmian w składzie zarządu. Prezesem został Ireneusz Okulanis, a sekretarzem Teodor Szczudło. Eugeniusz Klimaniec – dotychczasowy prezes, został wybrany prezesem WZP w Suwałkach, pozostając członkiem zarządu GKP w Sejnach.

W 1986 r. koło liczyło 70 członków. Wielu pszczelarzy zrezygnowało z prowadzenia pasiek, ponieważ warroza i zgnilec doprowadziły do zagłady dużej ilości rodzin pszczelich. Koło zorganizowało punkt skupu produktów pszczelich, który prowadził Franciszek Januszko.

16 października 1988 r. odbyła się w Sejnach doniosła uroczystość – Wojewódzki Dzień Pszczelarza, która zbiegła się ze 115 rocznicą powstania Koła Pszczelarzy w Sejnach, pierwszego koła pszczelarzy w Królestwie Polskim. Było to wydarzenie wielkiej rangi zarówno dla Koła jak również dla samego miasteczka. W obchodach uroczystości udział wzięło wielu znamienitych gości z branży pszczelarskiej oraz przedstawiciele władz administracyjnych województwa suwalskiego.

Z tej okazji Koło Pszczelarzy w Sejnach otrzymało swój sztandar ufundowany przez:

Pszczelarzy sejneńskich (członków koła),
Wojewódzki Związek Pszczelarzy w Suwałkach,
Bank Spółdzielczy w Sejnach,
Zakład Mleczarski w Sejnach,
Spółdzielnię Kółek Rolniczych w Sejnach,
Gminną Spółdzielnię Samopomoc Chłopska w Sejnach,
Państwowy Ośrodek Maszynowy w Sejnach.

Część oficjalna uroczystości odbyła się w sali kina „Polonez”. Po przemówieniach prezesów: GKP w Sejnach I. Okulanisa i WZP w Suwałkach E. Klimańca oraz wystąpieniach zaproszonych gości, wręczono odznaczenia wyróżniającym się pszczelarzom. Sztandar powstał z inicjatywy prezesa Ireneusza Okulanisa, wykonały go siostry zakonne z Kętrzyna. Doniosłą pomoc w realizacji przedsięwzięcia okazał prezes WZP w Suwałkach, członek Zarządu GKP w Sejnach Eugeniusz Klimaniec.

W wyniku działalności edukacyjnej WZP w Suwałkach zorganizowano kurs mistrzowski w zawodzie pszczelarz. Uczestniczyło w nim 17 członków koła z Sejn, którzy po jego ukończeniu zostali mistrzami pszczelarstwa.

Od roku 1990 zebrania członków koła odbywają się w Zespole Szkół Rolniczych przy ulicy Konarskiego 23 w Sejnach. Koło liczy 70 członków, którzy posiadają 723 rodziny pszczele, a punkt skupu produktów pszczelich prowadzi Teodor Szczudło.

Na zebraniu w dniu 10 lutego 1991 r., na sekretarza koła powołano J. Łukasza Sowulewskiego. Dotychczasowy sekretarz T. Szczudło zrezygnował z pełnienia tej funkcji. Wiceprezesem koła został Mieczysław Pankiewicz.

W dniach 13–14 kwietnia 29 członków koła brało udział w kursie rzeczoznawców chorób pszczelich.

W 1993 r. koło liczyło 37 członków, w posiadaniu których było 455 uli. Punkt skupu produktów pszczelich prowadził Antoni Poźniak.

Franciszek Januszko – członek Zarządu zgłosił wniosek aby prowadzić kronikę koła. Pierwszym kronikarzem został J. Ł. Sowulewski – sekretarz koła.

Rok 1994, to okres dalszej pracy samokształceniowej członków koła i prezentacji dorobku pszczelarstwa sejneńszczyzny w regionie za sprawą obchodów 120 rocznicy powstania koła.

Uroczystość odbyła się 24 kwietnia 1994 r. Mszę św. koncelebrował i wygłosił homilię proboszcz sejneńskiej parafii Nawiedzenia mszę Najświętszej Maryi Panny ks. dziekan Kazimierz Gacki.

Dalsza część uroczystości odbyła się w Zespole Szkół Rolniczych. Po powitalnym przemówieniu prezesa koła Ireneusza Okulanisa historię koła przedstawił sekretarz Łukasz Sowulewski. Wyróżniającym się pszczelarzom wręczono odznaki PZP, dyplomy i nagrody rzeczowe. Uroczystość uświetniły zespoły artystyczne miejscowego Zespołu Szkół Rolniczych.

Imprezę jubileuszową zakończyła wycieczka do pasieki Antoniego Poźniaka i wspólne ognisko.

W latach dziewięćdziesiątych pogłębił się dalszy kryzys pszczelarstwa polskiego, zapoczątkowany w latach 80-tych. Powodów było wiele, ważniejsze to: zmiany ustrojowe w kraju, kryzys władzy, brak zainteresowania pszczelarstwem ze strony państwa, zniesienie dopłat do leków, hodowli pszczół i innej działalności (zostały niewielkie dopłaty do cukru na podkarmianie zimowe pszczół), spadek opłacalności produkcji produktów pszczelich. Doprowadziło to do wielu zmian personalnych na różnych szczeblach władzy pszczelarskiej.

Pod koniec 1995 r. koło liczyło 45 członków, którzy posiadali 680 rodzin pszczelich. Czasopismo „Pszczelarz Polski” prenumerowało 17 członków koła.
OKRES OD II POŁOWY LAT 90 DO CHWILI OBECNEJ
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

Na zebraniu sprawozdawczo-wyborczym w dniu 14 stycznia 1996 r. wybrano nowe władze koła na następną kadencję 1996–1999 r.
Zarząd:

Józef Łukasz Sowulewski – prezes
Ireneusz Okulanis – wiceprezes
Franciszek Januszko – sekretarz
Mieczysław Pankiewicz – skarbnik
Marian Przeborowski – członek

Druga połowa lat 90 to okres intensywnych działań edukacyjnych, zarówno samych pszczelarzy jak też społeczeństwa. Prezes Ł. Sowulewski postawił również na edukację młodych pszczelarzy. Rozpoczęto działalność wydawniczą. Zadbano o popularyzację miodów pochodzących z Ziemi Sejneńskiej, która leży w czystym ekologicznie obszarze Zielonych Płuc Polski. Ukazało się szereg artykułów w lokalnej prasie oraz audycje w lokalnym Radiu 5 i sejneńskiej TV kablowej dotyczące pszczelarstwa. Nawiązano współpracę z władzami samorządowymi i instytucjami, pozyskując sponsorów działalności pszczelarskiej.

Opracowano raport o stanie pszczelarstwa w Gminie Sejny, który dał podstawę działania na kolejne lata.

W dniu 19 stycznia 2000 r. na zebraniu sprawozdawczo–wyborczym z funkcji prezesa zrezygnował Łukasz Sowulewski. Nie zaniechał jednak pracy w zarządzie koła i edukacji młodych pszczelarzy.

Władze na kadencję 2000–2003 r.:

Franciszek Januszko – prezes
Łukasz Sowulewski – wiceprezes
Krzysztof Przeborowski – sekretarz
Mieczysław Pankiewicz – skarbnik
Antoni Poźniak – członek Zarządu
Marian Wołukanis.

Zarząd, pod kierunkiem nowego prezesa – Franciszka Januszko, postanowił kontynuować dotychczasowe kierunki pracy koła, a z jego inicjatywy, rozszerzyć współpracę z pszczelarzami z Litwy.

Pozytywnym symptomem działalności Zarządu jest wzrost, w ostatnich pięciu latach, ilości członków koła i pni pszczelich będących w ich posiadaniu.

W 1998 r. koło liczyło 43 pszczelarzy, którzy posiadali 563 rodziny pszczele, a w roku 2003 – 58 pszczelarzy, którzy dysponowali 863 pniami pszczelimi.
EDUKACJA PSZCZELARZY
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

Od 1996 r., corocznie latem, odbywa się wyjazdowe seminarium pszczelarskie, poprzedzone mszą św. w intencji pszczelarzy w Sejneńskiej Bazylice p.w. NNMP. We mszy uczestniczą pszczelarze wraz ze sztandarem koła, a wygłaszane homilie nawiązują do tematyki pszczelarskiej.
KOŁO MŁODYCH PSZCZELARZY
Utworzono: piątek, 14, październik 2011 Super User

W trosce o los sejneńskiego pszczelarstwa prezes J. Ł. Sowulewski w dniu 29.02.1996 r. rozpoczął pierwsze zajęcia w utworzonym Kole Młodych Pszczelarzy, w systemie zajęć pozalekcyjnych, w Zespole Szkół Rolniczych w Sejnach. W cotygodniowych, dwugodzinnych spotkaniach uczestniczyło 40–50 uczniów. Skupienie wokół siebie tak dużej ilości członków wynikało z faktu, iż opiekun koła nauczał w tej szkole przedmiotów rolniczych oraz biologii i ochrony środowiska.

Celem istnienia koła było zdobycie podstawowej wiedzy i umiejętności pszczelarskich przez jego członków i za ich pośrednictwem, popularyzacja jej w środowisku. Tematyka obejmowała m.in. biologię pszczół, rozwój rodzin pszczelich, produkty pszczele oraz podstawowe za gadnienia z gospodarki pasiecznej z zapobieganiem i zwalczaniem chorób włącznie. Realizowano również tematy praktyczne m.in. wtapianie węzy, układanie gniazd, wyrób świec z wosku pszczelego, rozpoznawanie miodów odmianowych i inne. Coroczną edukację kończyły zajęcia praktyczne we wzorowej pasiece, przygotowanej do edukacji przez Antoniego Poźniaka, we wsi Radziuce. Podczas edukacji młodych pszczelarzy realizowane były jednocześnie cele wychowawcze i ekologiczne. Dotacja uzyskana od Wójta i Rady Gminy Sejny pozwoliła na prenumeratę czasopisma „Pszczelarz Polski” przez 30 młodych adeptów pszczelarstwa.

Dzięki sponsoringowi dyrektora ZSR, członkowie koła, w dniu 3 czerwca 1998 r. mogli zorganizować wycieczkę dydaktyczną do Zakładu Pszczelnictwa ART w Olsztynie, gdzie uczestniczyli w seminarium naukowym i zwiedzali pasiekę doświadczalną.

W celu pogłębienia wiedzy zdobytej w Kole Młodych Pszczelarzy, w latach 1998-1999 w ZSR–CKU w Sejnach, zorganizowano kurs wiedzy pszczelarskiej. Zajęcia prowadził Ł. Sowulewski.

W 1998 r. kurs ukończyło 19, a w 1999 r. 42 młodych pszczelarzy.

W dniu 20 czerwca 2000 r. we wzorowej pasiece Antoniego Poźniaka odbyło się seminarium dla młodych pszczelarzy. Zajęcia prowadzili Antoni Poźniak i Łukasz Sowulewski. Zajęcia w Kole Młodych

Źródło – kroniki Koła Pszczelarzy w Sejnach.